Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt

Een warm bad Als ik denk aan thuis, denk ik aan een warm bad waar je instapt op een ijskoude dag. Een warm bad waarvan je geniet omdat je het zo koud hebt gehad, je stapt erin en een gevoel van loomheid bekruipt je door die plotselinge warmte om je heen. De hele dag ben ik bezig om “Tatjana” te zijn, soms gezichten lezen die ik niet altijd begrijp en emoties aanvoelen waarvan ik niet altijd door heb wat het juiste gevoel is en de prikkels die nooit gedoseerd binnen komen. De vermoeidheid slaat hierdoor sneller toe en ik probeer deze te verstoppen. Thuis heb ik het comfort van een veilige plek want als ik een gezicht niet kan lezen dan vraag ik het meteen, voel ik een emotie niet aan dan is er ook geen man overboord en komen er prikkels niet gedoseerd binnen dan vertrek ik gewoon even naar een andere ruimte in huis. Dat wil niet zeggen dat ik niet mezelf ben als ik ergens anders dan thuis ben maar ik kan thuis wel meer toegeven aan de vermoeidheid die ik er aan overhoudt. Ik plof...