Autisme

De geluidsgrens Laatst zei iemand tegen mij: “heb je dat niet gehoord?”. Waarop ik antwoordde: “ja hoor, ik heb alles gehoord”. Daar ligt meteen het probleem, in ieder geval mijn probleem, want ik hoor alles en sommige geluiden me letterlijk pijn. Iedereen ervaart bepaalde geluiden als hinderlijk of pijnlijk. Bij mensen met autisme kan de geluidsgrens lager liggen waardoor normale geluiden haast ondraaglijk worden. De beperking hierin is dan het zogenaamde ‘dynamisch bereik’. Dit betekent het vermogen van onze oren om zich snel aan te passen aan wisselende geluidssterkten. Snelle geluidsveranderingen kunnen door sommige mensen met autisme moeilijk verwerkt worden waardoor geluiden te hard of te scherp binnenkomen. Moeilijk filteren Tegenwoordig heb je koptelefoon   met ‘noise cancelling’, die heb ik ook een. Voor mij een ideale oplossing omdat ik zelf het volume kan bepalen en niet een ander geluid hoef te overschreeuwen met mijn muziek op hoog volume. Overprikkelende geluiden

Ik heb een heel goed geheugen, werkgeheugen wel te verstaan. Zintuiglijke prikkels (bv. horen, zien, proeven) worden via het werkgeheugen opgeslagen in het lange termijn geheugen en dit geheugen is nooit vol. Het lange termijn geheugen bestaat uit een systeem wat bij iedereen verschillend is en daarin sla je dus informatie op via dat eigen systeem. In mijn geval zit het korte termijn geheugen ook deels in mijn werkgeheugen waardoor ik soms onzinnige dingen opsla in het lange termijn geheugen. Het is heel handig dat ik weet wie wat in zijn koffie heeft, maar is het nodig? Nee, niet echt. Soms zitten we in de auto en dan zegt mijn vrouw: ‘kijk een roofvogel!’. Tegen de tijd dat ik de goede kant op kijk, zijn we er allang voorbij. Maar ook dit zien is een terugkomend iets want ik weet ondertussen dat ik haar vinger moet volgen maar iets in mij ‘scant’ eerst de hele omgeving. Ik kan dit makkelijk uitleggen: veel mensen met autisme hebben een oog voor detail, ik heb dat ook. Maar daardo

De diagnose ASS wordt gesteld via de DSM-V. Op 33-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Vanaf dat moment konden vele puzzelstukjes op hun plaats gaan vallen. Ik startte met leren wat mijn kwaliteiten zijn, hoe ik het beste prikkels kan verwerken en hoe ik mijn energie goed kan verdelen. Nu is de puzzel nog niet klaar maar ik ben al een heel eind gekomen. Als ik terug denk aan de tijd waarin de diagnose gesteld is, kreeg ik een aantal onderzoeken die ik moest doen (denkend aan vragen beantwoorden en geheugentesten). Daarom Ik versus DSM-V Het aanvoelen van mensen tijdens een gesprek gaat mij redelijk af maar dit heb ik geleerd in de afgelopen 38 jaar. Veel heb ik mezelf aangeleerd en dat kost energie, nu nog steeds. Non-verbale communicatie is niet mijn sterkste kant maar ik heb geleerd om te vragen wanneer ik twijfel. Wat verrassende uitkomsten kan geven want waarom denk ik dat iemand boos is terwijl diegene diep nadenkt. Voel ik mij sociaal gezien