Autisme

Blind zijn voor je autisme uit zich in afzetten tegen extra ondersteuning van bv. een partner, een ouder of een hulpverlener. Want het lijkt alsof de hele wereld gek is geworden maar met de persoon die autisme heeft is niks aan de hand.  Ik was niet blind voor mijn autisme, ik wist dat er iets was maar ik kon daar de vinger niet op leggen. Toen ik eenmaal de diagnose autisme kreeg, stond ik aan het begin van een traject over zelfinzicht, verandering en acceptatie. Ik kon eindelijk mezelf zijn nadat ik jaren mijn best deed om mee te draaien in de maatschappij om vervolgens steeds opnieuw vast te lopen in deze maatschappij. Wat niet wil zeggen dat ik ‘naar mijn autisme ben gaan leven’. Ik ben wel gestopt met vechten, soms moet mijn omgeving bepaald gedrag accepteren en mij gewoon mezelf laten zijn. Bijvoorbeeld wanneer ik na een werkdag thuis kom en het is druk in huis, ik ga er niet meer meteen bij zitten. Nee, ik ga naar boven en ik trek me heel even terug. Ik loop niet meer vast i

Het stereotype Hoe kan ik, iemand met autisme, mijn werk in de zorg goed doen? Want zoals het stereotype is volgens velen, zou ik eigenlijk wel iets technisch moeten doen of iets met computers maar zeker niets met mensen want gevoelens van anderen, wat moet ik daarmee? Zo ook het onvoorspelbare waar ik,  iemand met autisme, eigenlijk een hekel aan heb. Om dan nog niet te spreken over communicatie. Er zijn zoveel punten die tegen me werken en maar enkele die voor me werken en toch, toch ben ik goed in wat ik doe. Uit onderzoek blijkt dat de meeste mensen met autisme in de ICT werken én in de zorg. Niet ongevoelig Wat maakt dan dat ik dit goed kan? Ik heb oog voor detail want een kleine afwijking, in gedrag of op bijvoorbeeld het lichaam, zie ik. Mensen hebben vaak een patroon in hun dag zitten (ongemerkt) en hier vanaf wijken valt voor mij meteen op. Mijn analytisch vermogen is ook groot, zo kan ik bijvoorbeeld een situatie, een probleem of een proces heel rationeel ontleden en hier

  Een warm bad Als ik denk aan thuis, denk ik aan een warm bad waar je instapt op een ijskoude dag. Een warm bad waarvan je geniet omdat je het zo koud hebt gehad, je stapt erin en een gevoel van loomheid bekruipt je door die plotselinge warmte om je heen. De hele dag ben ik bezig om “Tatjana” te zijn, soms gezichten lezen die ik niet altijd begrijp en emoties aanvoelen waarvan ik niet altijd door heb wat het juiste gevoel is en de prikkels die nooit gedoseerd binnen komen. De vermoeidheid slaat hierdoor sneller toe en ik probeer deze te verstoppen. Thuis heb ik het comfort van een veilige plek want als ik een gezicht niet kan lezen dan vraag ik het meteen, voel ik een emotie niet aan dan is er ook geen man overboord en komen er prikkels niet gedoseerd binnen dan vertrek ik gewoon even naar een andere ruimte in huis. Dat wil niet zeggen dat ik niet mezelf ben als ik ergens anders dan thuis ben maar ik kan thuis wel meer toegeven aan de vermoeidheid die ik er aan overhoudt. Ik plof nee

  Communicatie Mensen communiceren met elkaar om informatie te delen. Dit kan door praten maar ook door schrijven, gebaren en natuurlijk gezichtsuitdrukkingen.   Ik communiceer nu ook, door middel van het schrijven van deze blog en jij die dit leest. Moeite met gesproken taal en lichaamstaal zijn twee hele bekenden vormen van communicatie die bij mensen met autisme wel eens fout kunnen gaan. Bijvoorbeeld: voor menig persoon met autisme is het heel moeilijk om de intonatie van een stem te herkennen waardoor hele kleine dingen een groot probleem kunnen worden. Zo kan de zin “wil je suiker in je thee?” hetzelfde klinken als “waarom ben je nu weer te laat?”, wat dus voor hele verwarrende situaties kan zorgen want het zijn twee totaal verschillende vragen. Maar ook het aflezen van emoties in de gezichtsuitdrukking is heel moeilijk voor iemand met autisme. Heel vaak vraagt diegene “ben je boos”? Terwijl de ander gewoon moe is of even na moet denken. In beeld gebracht Taal letterlijk nem

  De hulphond Het is algemeen bekend dat, onder andere, honden worden ingezet als hulpdieren voor mensen met autisme. Honden geven iemand met autisme meer stabiliteit doordat ze ervoor kunnen zorgen dat iemand met autisme minder prikkels binnenkrijgt of, bijvoorbeeld, de straat op durft. Heb ik dat nodig? Nee, maar ik begrijp wel waarom dat ze dit kunnen doen. Honden die getraind zijn om rustig te blijven ongeacht de situatie kunnen heel wat stress voorkomen bij de persoon met autisme. Ook voor mensen met autisme die een contactstoornis hebben, is de inzet van een hulphond heel goed doordat zij op een onschuldige manier contact maken met mensen, een manier die mensen niet na kunnen doen. Feilloos aanvoelen Zelf heb ik drie honden met alle drie een eigen karakter. Toch weet ieder van deze honden mijn stemming feilloos aan te voelen en ieder reageert hierop op haar eigen manier en deze manieren zijn altijd goed. Als ik lach dan kwispelen ze mee en als ik verdrietig ben dan komen ze b

Vanaf het moment dat lezen mijn interesse had gewekt, had ik een droom. Mijn droom was om een boek te schrijven. Een boek met minstens 100 bladzijden (zodat het geen dun boekje zou zijn). Naarmate ik ouder werd en steeds een poging deed, leek het alsof het niet lukte. Maar toen ontdekte ik bloggen. Wat kon ik beter doen dan mijn eigen verhaal in bloggen verwerken en op die manier ook nog proberen om anderen te laten zien dat iets wel kan. Het zinnetje ‘je kan het niet’ spookte tot die tijd door mijn hoofd en daarna veranderde het in ‘ik kan het wel’. Daarmee veranderde er heel veel. In 2015 kreeg ik de diagnose autisme. Wat ik nooit had gedacht was dat die diagnose mij vooruit zou helpen want toen ik ergens was en dit open en eerlijk deelde, werd ik daar op afgerekend. ‘Je kan het niet’. Dat was voor mij het teken dat ik eigenlijk niet eerlijk moest zijn en dit niet moest delen met anderen. Maar na 4 jaar begon dit toch te kriebelen, ik ben wie ik ben en daar moeten mensen het mee do

Mijn wereld is mooier met prikkels Uit onderzoek kwam naar voren dat een mens 11 miljoen prikkels per seconde waarneemt. Het is niet mogelijk om niets waar te nemen. Zelfs als je ‘niets’ doet ben je ergens mee bezig. Ook al lig je op de bank, je kijkt naar buiten of je denkt aan iets, je bent dus bezig en er komen prikkels binnen. Onbewust en bewust Interne en onbewuste prikkels, alle gedachten die zich in het hoofd afspelen en prikkels die binnenkomen zonder dat je het merkt. Deze vind ik persoonlijk heel lastig want ik heb er geen controle over en ik merk minder snel wanneer het teveel wordt. Daarentegen komen prikkels vaak ook bewust binnen en zou ik sommige bewust kunnen stoppen door uit een situatie te stappen. Alleen laat niet iedere situatie het toe om eruit te stappen en daardoor kan ik dan wel weten wat ik moet doen, ik moet het dan ook kunnen doen. Pijnprikkel als overprikkeling Omdat ik mezelf met mijn autisme de afgelopen jaren beter heb leren kennen, kan ik er vaak

De geluidsgrens Laatst zei iemand tegen mij: “heb je dat niet gehoord?”. Waarop ik antwoordde: “ja hoor, ik heb alles gehoord”. Daar ligt meteen het probleem, in ieder geval mijn probleem, want ik hoor alles en sommige geluiden me letterlijk pijn. Iedereen ervaart bepaalde geluiden als hinderlijk of pijnlijk. Bij mensen met autisme kan de geluidsgrens lager liggen waardoor normale geluiden haast ondraaglijk worden. De beperking hierin is dan het zogenaamde ‘dynamisch bereik’. Dit betekent het vermogen van onze oren om zich snel aan te passen aan wisselende geluidssterkten. Snelle geluidsveranderingen kunnen door sommige mensen met autisme moeilijk verwerkt worden waardoor geluiden te hard of te scherp binnenkomen. Moeilijk filteren Tegenwoordig heb je koptelefoon   met ‘noise cancelling’, die heb ik ook een. Voor mij een ideale oplossing omdat ik zelf het volume kan bepalen en niet een ander geluid hoef te overschreeuwen met mijn muziek op hoog volume. Overprikkelende geluiden

Ik heb een heel goed geheugen, werkgeheugen wel te verstaan. Zintuiglijke prikkels (bv. horen, zien, proeven) worden via het werkgeheugen opgeslagen in het lange termijn geheugen en dit geheugen is nooit vol. Het lange termijn geheugen bestaat uit een systeem wat bij iedereen verschillend is en daarin sla je dus informatie op via dat eigen systeem. In mijn geval zit het korte termijn geheugen ook deels in mijn werkgeheugen waardoor ik soms onzinnige dingen opsla in het lange termijn geheugen. Het is heel handig dat ik weet wie wat in zijn koffie heeft, maar is het nodig? Nee, niet echt. Soms zitten we in de auto en dan zegt mijn vrouw: ‘kijk een roofvogel!’. Tegen de tijd dat ik de goede kant op kijk, zijn we er allang voorbij. Maar ook dit zien is een terugkomend iets want ik weet ondertussen dat ik haar vinger moet volgen maar iets in mij ‘scant’ eerst de hele omgeving. Ik kan dit makkelijk uitleggen: veel mensen met autisme hebben een oog voor detail, ik heb dat ook. Maar daardo

De diagnose ASS wordt gesteld via de DSM-V. Op 33-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Vanaf dat moment konden vele puzzelstukjes op hun plaats gaan vallen. Ik startte met leren wat mijn kwaliteiten zijn, hoe ik het beste prikkels kan verwerken en hoe ik mijn energie goed kan verdelen. Nu is de puzzel nog niet klaar maar ik ben al een heel eind gekomen. Als ik terug denk aan de tijd waarin de diagnose gesteld is, kreeg ik een aantal onderzoeken die ik moest doen (denkend aan vragen beantwoorden en geheugentesten). Daarom Ik versus DSM-V Het aanvoelen van mensen tijdens een gesprek gaat mij redelijk af maar dit heb ik geleerd in de afgelopen 38 jaar. Veel heb ik mezelf aangeleerd en dat kost energie, nu nog steeds. Non-verbale communicatie is niet mijn sterkste kant maar ik heb geleerd om te vragen wanneer ik twijfel. Wat verrassende uitkomsten kan geven want waarom denk ik dat iemand boos is terwijl diegene diep nadenkt. Voel ik mij sociaal gezien