Wacht niet op een goede dag, maak er een!

Het stereotype
Hoe kan ik, iemand met autisme, mijn werk in de zorg goed doen? Want zoals het stereotype is volgens velen, zou ik eigenlijk wel iets technisch moeten doen of iets met computers maar zeker niets met mensen want gevoelens van anderen, wat moet ik daarmee? Zo ook het onvoorspelbare waar ik,  iemand met autisme, eigenlijk een hekel aan heb. Om dan nog niet te spreken over communicatie. Er zijn zoveel punten die tegen me werken en maar enkele die voor me werken en toch, toch ben ik goed in wat ik doe. Uit onderzoek blijkt dat de meeste mensen met autisme in de ICT werken én in de zorg.

Niet ongevoelig
Wat maakt dan dat ik dit goed kan? Ik heb oog voor detail want een kleine afwijking, in gedrag of op bijvoorbeeld het lichaam, zie ik. Mensen hebben vaak een patroon in hun dag zitten (ongemerkt) en hier vanaf wijken valt voor mij meteen op. Mijn analytisch vermogen is ook groot, zo kan ik bijvoorbeeld een situatie, een probleem of een proces heel rationeel ontleden en hier een conclusie aan binden en/ of een besluit over nemen.
Maar dan, het empathisch vermogen. Ik ben zeker niet ongevoelig voor het leed van anderen, hun blijdschap of hun boosheid. Ik weet alleen niet altijd hoe hiermee om te gaan of hoe hierop in te spelen. Blijdschap, verdriet of boosheid. Natuurlijk is het een makkelijker dan het ander.  

Dierenarts
Ik dacht vroeger nooit: “ik word verpleegkundige want ik wil graag met mensen werken”. Integendeel zelfs want ik dacht allereerst aan dierenarts (ik vind dieren veel leuker) maar dromen laat je los wanneer je realistischer gaat denken. Ik rolde uiteindelijk de horeca in, ook een onvoorspelbaar beroep maar toch nog met een bepaalde afstand van mensen. Een afstand die ik als verpleegkundige niet heb. Sterker nog, ik zorg voor ouderen op hun meest kwetsbare momenten. Zij geven mij hun vertrouwen en ik ga hier heel voorzichtig en respectvol mee om.

Covid-19
Nu ik een aantal jaren in de zorg werk, besef ik dat dit wel echt is wat ik wil blijven doen. Een onvoorspelbare dag kost me energie maar uiteindelijk levert het ook energie op, positieve energie. Nu er een landelijke crisis is, het virus Covid-19, merk ik dat ook ik mijn steentje wil bijdragen. Ik wil ervoor zorgen dat de ouderen waar ik mee werk deze periode zo goed en gezond mogelijk doorkomen. Zij zijn diegene die in de eerste piek geen dierbaren mochten ontvangen en compleet afhankelijk waren van ons. Een dierbare is niet te vervangen maar er ‘gewoon’ voor iemand zijn, dat kan zeker en dat is heel belangrijk! Maak een dag goed en wacht daar nooit mee.

Tatjana







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt

Afbeelding
  Een warm bad Als ik denk aan thuis, denk ik aan een warm bad waar je instapt op een ijskoude dag. Een warm bad waarvan je geniet omdat je het zo koud hebt gehad, je stapt erin en een gevoel van loomheid bekruipt je door die plotselinge warmte om je heen. De hele dag ben ik bezig om “Tatjana” te zijn, soms gezichten lezen die ik niet altijd begrijp en emoties aanvoelen waarvan ik niet altijd door heb wat het juiste gevoel is en de prikkels die nooit gedoseerd binnen komen. De vermoeidheid slaat hierdoor sneller toe en ik probeer deze te verstoppen. Thuis heb ik het comfort van een veilige plek want als ik een gezicht niet kan lezen dan vraag ik het meteen, voel ik een emotie niet aan dan is er ook geen man overboord en komen er prikkels niet gedoseerd binnen dan vertrek ik gewoon even naar een andere ruimte in huis. Dat wil niet zeggen dat ik niet mezelf ben als ik ergens anders dan thuis ben maar ik kan thuis wel meer toegeven aan de vermoeidheid die ik er aan overhoudt. Ik plof nee
Meer lezen

Mijn wereld is mooier met prikkels

Afbeelding
Mijn wereld is mooier met prikkels Uit onderzoek kwam naar voren dat een mens 11 miljoen prikkels per seconde waarneemt. Het is niet mogelijk om niets waar te nemen. Zelfs als je ‘niets’ doet ben je ergens mee bezig. Ook al lig je op de bank, je kijkt naar buiten of je denkt aan iets, je bent dus bezig en er komen prikkels binnen. Onbewust en bewust Interne en onbewuste prikkels, alle gedachten die zich in het hoofd afspelen en prikkels die binnenkomen zonder dat je het merkt. Deze vind ik persoonlijk heel lastig want ik heb er geen controle over en ik merk minder snel wanneer het teveel wordt. Daarentegen komen prikkels vaak ook bewust binnen en zou ik sommige bewust kunnen stoppen door uit een situatie te stappen. Alleen laat niet iedere situatie het toe om eruit te stappen en daardoor kan ik dan wel weten wat ik moet doen, ik moet het dan ook kunnen doen. Pijnprikkel als overprikkeling Omdat ik mezelf met mijn autisme de afgelopen jaren beter heb leren kennen, kan ik er vaak
Meer lezen

Te midden van de moeilijkheid ligt de mogelijkheid (Albert Einstein)

Afbeelding
Vanaf het moment dat lezen mijn interesse had gewekt, had ik een droom. Mijn droom was om een boek te schrijven. Een boek met minstens 100 bladzijden (zodat het geen dun boekje zou zijn). Naarmate ik ouder werd en steeds een poging deed, leek het alsof het niet lukte. Maar toen ontdekte ik bloggen. Wat kon ik beter doen dan mijn eigen verhaal in bloggen verwerken en op die manier ook nog proberen om anderen te laten zien dat iets wel kan. Het zinnetje ‘je kan het niet’ spookte tot die tijd door mijn hoofd en daarna veranderde het in ‘ik kan het wel’. Daarmee veranderde er heel veel. In 2015 kreeg ik de diagnose autisme. Wat ik nooit had gedacht was dat die diagnose mij vooruit zou helpen want toen ik ergens was en dit open en eerlijk deelde, werd ik daar op afgerekend. ‘Je kan het niet’. Dat was voor mij het teken dat ik eigenlijk niet eerlijk moest zijn en dit niet moest delen met anderen. Maar na 4 jaar begon dit toch te kriebelen, ik ben wie ik ben en daar moeten mensen het mee do
Meer lezen