Autisme: als je het niet ziet, is het er dan niet?

Blind zijn voor je autisme uit zich in afzetten tegen extra ondersteuning van bv. een partner, een ouder of een hulpverlener. Want het lijkt alsof de hele wereld gek is geworden maar met de persoon die autisme heeft is niks aan de hand. 

Ik was niet blind voor mijn autisme, ik wist dat er iets was maar ik kon daar de vinger niet op leggen. Toen ik eenmaal de diagnose autisme kreeg, stond ik aan het begin van een traject over zelfinzicht, verandering en acceptatie. Ik kon eindelijk mezelf zijn nadat ik jaren mijn best deed om mee te draaien in de maatschappij om vervolgens steeds opnieuw vast te lopen in deze maatschappij.

Wat niet wil zeggen dat ik ‘naar mijn autisme ben gaan leven’. Ik ben wel gestopt met vechten, soms moet mijn omgeving bepaald gedrag accepteren en mij gewoon mezelf laten zijn. Bijvoorbeeld wanneer ik na een werkdag thuis kom en het is druk in huis, ik ga er niet meer meteen bij zitten. Nee, ik ga naar boven en ik trek me heel even terug.
Ik loop niet meer vast in de maatschappij, ik heb een sociaal net om me heen gemaakt met mensen die me accepteren zoals ik ben, ik heb een leuke baan gevonden en ik ben daarvoor helemaal omgeschoold.

Ik schaam me ook niet voor mijn autisme maar soms wil ik doen alsof ik het niet heb. Ik loop over straat en niemand ziet het aan me want dat is toch net wat makkelijker. Maar ik weet dat niemand gewoon iemand is, iedereen is een eigen individu met zijn eigen karakter en persoonlijkheid. Dat sommige mensen daarbij een diagnose krijgen zoals autisme moet niks uitmaken. Maar gek genoeg heerst er een stigma op deze psychiatrische diagnose. In de artikelen lees je vooral de zogezegde minpunten van mensen met autisme op bv. sociaal of communicatief gebied. Vergeten wordt wat dan wel heel goed gaat want als je iemand met autisme in je kring hebt, heb je een heel betrouwbaar en loyaal iemand die, eenmaal op zijn gemak, heel goed is in sociale communicatie. Door het vermogen om heel scherp te observeren pik ik eerder een signaal op zoals veranderd gedrag, of een veranderde emotie, waardoor een eventueel probleem al veel eerder opgepakt wordt.
Dit zijn maar enkele voorbeelden.

Iedereen is anders en er bestaan grote verschillen tussen de ene persoon met autisme en de andere. Het is ook niet mijn bedoeling om iets fantastisch te maken van autisme want het leven met autisme kan heel erg lastig zijn, ondanks de vele kwaliteiten.

Tatjana

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt

Afbeelding
  Een warm bad Als ik denk aan thuis, denk ik aan een warm bad waar je instapt op een ijskoude dag. Een warm bad waarvan je geniet omdat je het zo koud hebt gehad, je stapt erin en een gevoel van loomheid bekruipt je door die plotselinge warmte om je heen. De hele dag ben ik bezig om “Tatjana” te zijn, soms gezichten lezen die ik niet altijd begrijp en emoties aanvoelen waarvan ik niet altijd door heb wat het juiste gevoel is en de prikkels die nooit gedoseerd binnen komen. De vermoeidheid slaat hierdoor sneller toe en ik probeer deze te verstoppen. Thuis heb ik het comfort van een veilige plek want als ik een gezicht niet kan lezen dan vraag ik het meteen, voel ik een emotie niet aan dan is er ook geen man overboord en komen er prikkels niet gedoseerd binnen dan vertrek ik gewoon even naar een andere ruimte in huis. Dat wil niet zeggen dat ik niet mezelf ben als ik ergens anders dan thuis ben maar ik kan thuis wel meer toegeven aan de vermoeidheid die ik er aan overhoudt. Ik plof nee
Meer lezen

Mijn wereld is mooier met prikkels

Afbeelding
Mijn wereld is mooier met prikkels Uit onderzoek kwam naar voren dat een mens 11 miljoen prikkels per seconde waarneemt. Het is niet mogelijk om niets waar te nemen. Zelfs als je ‘niets’ doet ben je ergens mee bezig. Ook al lig je op de bank, je kijkt naar buiten of je denkt aan iets, je bent dus bezig en er komen prikkels binnen. Onbewust en bewust Interne en onbewuste prikkels, alle gedachten die zich in het hoofd afspelen en prikkels die binnenkomen zonder dat je het merkt. Deze vind ik persoonlijk heel lastig want ik heb er geen controle over en ik merk minder snel wanneer het teveel wordt. Daarentegen komen prikkels vaak ook bewust binnen en zou ik sommige bewust kunnen stoppen door uit een situatie te stappen. Alleen laat niet iedere situatie het toe om eruit te stappen en daardoor kan ik dan wel weten wat ik moet doen, ik moet het dan ook kunnen doen. Pijnprikkel als overprikkeling Omdat ik mezelf met mijn autisme de afgelopen jaren beter heb leren kennen, kan ik er vaak
Meer lezen

Te midden van de moeilijkheid ligt de mogelijkheid (Albert Einstein)

Afbeelding
Vanaf het moment dat lezen mijn interesse had gewekt, had ik een droom. Mijn droom was om een boek te schrijven. Een boek met minstens 100 bladzijden (zodat het geen dun boekje zou zijn). Naarmate ik ouder werd en steeds een poging deed, leek het alsof het niet lukte. Maar toen ontdekte ik bloggen. Wat kon ik beter doen dan mijn eigen verhaal in bloggen verwerken en op die manier ook nog proberen om anderen te laten zien dat iets wel kan. Het zinnetje ‘je kan het niet’ spookte tot die tijd door mijn hoofd en daarna veranderde het in ‘ik kan het wel’. Daarmee veranderde er heel veel. In 2015 kreeg ik de diagnose autisme. Wat ik nooit had gedacht was dat die diagnose mij vooruit zou helpen want toen ik ergens was en dit open en eerlijk deelde, werd ik daar op afgerekend. ‘Je kan het niet’. Dat was voor mij het teken dat ik eigenlijk niet eerlijk moest zijn en dit niet moest delen met anderen. Maar na 4 jaar begon dit toch te kriebelen, ik ben wie ik ben en daar moeten mensen het mee do
Meer lezen