Autisme

  De hulphond Het is algemeen bekend dat, onder andere, honden worden ingezet als hulpdieren voor mensen met autisme. Honden geven iemand met autisme meer stabiliteit doordat ze ervoor kunnen zorgen dat iemand met autisme minder prikkels binnenkrijgt of, bijvoorbeeld, de straat op durft. Heb ik dat nodig? Nee, maar ik begrijp wel waarom dat ze dit kunnen doen. Honden die getraind zijn om rustig te blijven ongeacht de situatie kunnen heel wat stress voorkomen bij de persoon met autisme. Ook voor mensen met autisme die een contactstoornis hebben, is de inzet van een hulphond heel goed doordat zij op een onschuldige manier contact maken met mensen, een manier die mensen niet na kunnen doen. Feilloos aanvoelen Zelf heb ik drie honden met alle drie een eigen karakter. Toch weet ieder van deze honden mijn stemming feilloos aan te voelen en ieder reageert hierop op haar eigen manier en deze manieren zijn altijd goed. Als ik lach dan kwispelen ze mee en als ik verdrietig ben dan komen ...

Vanaf het moment dat lezen mijn interesse had gewekt, had ik een droom. Mijn droom was om een boek te schrijven. Een boek met minstens 100 bladzijden (zodat het geen dun boekje zou zijn). Naarmate ik ouder werd en steeds een poging deed, leek het alsof het niet lukte. Maar toen ontdekte ik bloggen. Wat kon ik beter doen dan mijn eigen verhaal in bloggen verwerken en op die manier ook nog proberen om anderen te laten zien dat iets wel kan. Het zinnetje ‘je kan het niet’ spookte tot die tijd door mijn hoofd en daarna veranderde het in ‘ik kan het wel’. Daarmee veranderde er heel veel. In 2015 kreeg ik de diagnose autisme. Wat ik nooit had gedacht was dat die diagnose mij vooruit zou helpen want toen ik ergens was en dit open en eerlijk deelde, werd ik daar op afgerekend. ‘Je kan het niet’. Dat was voor mij het teken dat ik eigenlijk niet eerlijk moest zijn en dit niet moest delen met anderen. Maar na 4 jaar begon dit toch te kriebelen, ik ben wie ik ben en daar moeten mensen het mee do...

Mijn wereld is mooier met prikkels Uit onderzoek kwam naar voren dat een mens 11 miljoen prikkels per seconde waarneemt. Het is niet mogelijk om niets waar te nemen. Zelfs als je ‘niets’ doet ben je ergens mee bezig. Ook al lig je op de bank, je kijkt naar buiten of je denkt aan iets, je bent dus bezig en er komen prikkels binnen. Onbewust en bewust Interne en onbewuste prikkels, alle gedachten die zich in het hoofd afspelen en prikkels die binnenkomen zonder dat je het merkt. Deze vind ik persoonlijk heel lastig want ik heb er geen controle over en ik merk minder snel wanneer het teveel wordt. Daarentegen komen prikkels vaak ook bewust binnen en zou ik sommige bewust kunnen stoppen door uit een situatie te stappen. Alleen laat niet iedere situatie het toe om eruit te stappen en daardoor kan ik dan wel weten wat ik moet doen, ik moet het dan ook kunnen doen. Pijnprikkel als overprikkeling Omdat ik mezelf met mijn autisme de afgelopen jaren beter heb leren kennen, kan ik er vaak ...

De geluidsgrens Laatst zei iemand tegen mij: “heb je dat niet gehoord?”. Waarop ik antwoordde: “ja hoor, ik heb alles gehoord”. Daar ligt meteen het probleem, in ieder geval mijn probleem, want ik hoor alles en sommige geluiden me letterlijk pijn. Iedereen ervaart bepaalde geluiden als hinderlijk of pijnlijk. Bij mensen met autisme kan de geluidsgrens lager liggen waardoor normale geluiden haast ondraaglijk worden. De beperking hierin is dan het zogenaamde ‘dynamisch bereik’. Dit betekent het vermogen van onze oren om zich snel aan te passen aan wisselende geluidssterkten. Snelle geluidsveranderingen kunnen door sommige mensen met autisme moeilijk verwerkt worden waardoor geluiden te hard of te scherp binnenkomen. Moeilijk filteren Tegenwoordig heb je koptelefoon   met ‘noise cancelling’, die heb ik ook een. Voor mij een ideale oplossing omdat ik zelf het volume kan bepalen en niet een ander geluid hoef te overschreeuwen met mijn muziek op hoog volume. Overprikkelende gelu...

Ik heb een heel goed geheugen, werkgeheugen wel te verstaan. Zintuiglijke prikkels (bv. horen, zien, proeven) worden via het werkgeheugen opgeslagen in het lange termijn geheugen en dit geheugen is nooit vol. Het lange termijn geheugen bestaat uit een systeem wat bij iedereen verschillend is en daarin sla je dus informatie op via dat eigen systeem. In mijn geval zit het korte termijn geheugen ook deels in mijn werkgeheugen waardoor ik soms onzinnige dingen opsla in het lange termijn geheugen. Het is heel handig dat ik weet wie wat in zijn koffie heeft, maar is het nodig? Nee, niet echt. Soms zitten we in de auto en dan zegt mijn vrouw: ‘kijk een roofvogel!’. Tegen de tijd dat ik de goede kant op kijk, zijn we er allang voorbij. Maar ook dit zien is een terugkomend iets want ik weet ondertussen dat ik haar vinger moet volgen maar iets in mij ‘scant’ eerst de hele omgeving. Ik kan dit makkelijk uitleggen: veel mensen met autisme hebben een oog voor detail, ik heb dat ook. Maar daardo...

De diagnose ASS wordt gesteld via de DSM-V. Op 33-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Vanaf dat moment konden vele puzzelstukjes op hun plaats gaan vallen. Ik startte met leren wat mijn kwaliteiten zijn, hoe ik het beste prikkels kan verwerken en hoe ik mijn energie goed kan verdelen. Nu is de puzzel nog niet klaar maar ik ben al een heel eind gekomen. Als ik terug denk aan de tijd waarin de diagnose gesteld is, kreeg ik een aantal onderzoeken die ik moest doen (denkend aan vragen beantwoorden en geheugentesten). Daarom Ik versus DSM-V Het aanvoelen van mensen tijdens een gesprek gaat mij redelijk af maar dit heb ik geleerd in de afgelopen 38 jaar. Veel heb ik mezelf aangeleerd en dat kost energie, nu nog steeds. Non-verbale communicatie is niet mijn sterkste kant maar ik heb geleerd om te vragen wanneer ik twijfel. Wat verrassende uitkomsten kan geven want waarom denk ik dat iemand boos is terwijl diegene diep nadenkt. Voel ik mij sociaal gezien ...